League Of Legends Ashe Şampiyon Hikayesi 2.Bölüm

[Tunay SEZER]

Ashe
Ayaz Okçu

Devasa meşalenin ateşi bir anda canlandı. Alevleri göğe yükselmeye başladı.
Toplanmış olan kabileler geçmişte bu ateşin yakılmasını festivalin başlangıcı olarak
kabul ederlerdi.

Hasat festivali hem kabilelerin yıl boyunca yaptığı en büyük hem de ovalara kış
bastırmadan önce yapılan son kutlamaydı. Ateş yakılınca, dağların buzla kaplı
amaçlarında üç kız kardeşlerden kutsama isteyen tezahüratların yankılanması
gerekirdi; ama şimdi, alanda toplanmış olan Avrosalar başlarını alevlerden üstünde
Ashe'in durmakta olduğu sahneye çevirirlerken çıt çıkmıyordu.

Genç kadın gözlerini kalabalıkta gezdirdi. Daha önce hiçbir festivale bu kadar çok
gelen olmamıştı. Ashe, kendisini görmeye geldiklerinin de farkındaydı.

Yayını omzundan indirdi. Gerçek Buz'un artık alıştığı, delici soğuğu tüm vücuduna
yayıldı. Silahı ne zamandır kullanıyor olmasına rağmen soğuk hâlâ can yakıcıydı;
ama Ashe artık bu acıyı memnuniyetle karşılıyor, dikkatini dağıtacak şeyleri
engelleyip odaklanmak için kullanıyordu. Bakışlarını kalabalıktan ayırıp gürül gürül
yanmakta olan alevlere dikti. Yayın kirişini çekerken derin bir nefes aldı. Festivalin
tüm diğer sesleri silikleşti.




Yayın içinde çağlamakta olan güçlü büyünün çağrısı, saf ayazdan yapılma kristal
bir ok oluştu. Ashe yaydan gelen büyünün kollarında akmasına izin verirken nefesini
tuttu. Sahnedeki sıcaklık birden düştü, ayaklarının altından kırağı yayılmaya başladı.

Sonunda soğuğun altında ezilecek gibi olduğunda nefesini de oku da bıraktı.

Ok kalabalığın üstünde yüksek bir yay çizerek kulakları sağır eden bir çatırtıyla
hedefine saplandı. Meşale bir anda donan, yayılan buz dans eden alevlerin
biçimlerini katılaştırmıştı. Batmakta olan güneşin ışınları kristalleşmiş ateşin içinden g
eçen kırılarak aşağıdaki kalabalığın üstüne düşünce beklenen tezahürat başladı.
Kalabalık üç kız kardeşlerden; yani Lissandra, Seylda ve Ashe'in bedeninde yeniden
doğmuş Avarosa'dan kutsanma diliyordu.

Ashe konuşmasını kısa tuttu.

“Avarosalar! Daha önce böyle kalabalık bir hasat festivali görülmemiştir. Karların
öte yakasından gelen hısımlarınızla yan yana oturun. Artık hepimiz tek bir aileyiz.
Yiyin, için, eğlenin!”

Kalabalık adını haykırırken gülümsedi. Yayını havaya kaldırdığında tezahüratlar
daha da arttı.



Ama Ashe içten içe yüzünü buruşturuyordu. Onları bir araya getirenin kendi liderliği
mi yoksa taşıdığı silah mı olduğunu sık sık merak ediyordu. Yay Avarosa'nın
simgesiydi. Taşıyan o olduğu için de Freljord'da pek çok kişi Ashe'in yeniden doğan
Avarosa olduğuna inanıyordu. Yayı tekrar omzuna asıp bu düşünceyi kafasından
attı. Önemli olan neden katıldıkları değil, bir araya geldiklerinde oluşturdukları
şeydi. Sahneden inip üstü ziyafet yiyecekleriyle dolu masalara dağılan kalabalığa
katıldı.

Neşe içindeki kabileler tanışıp sohbet ediyor; yiyeceklerini, içeceklerini ve geçmiş
avlarının hikâyelerini paylaşıyorlardı. Taş Kazma kabilesi, güneyin sıcak iklimli ama
tehlikeli dağlarını anlatıyordu. Kızıl Karlar, kıyıdan iç kesimlere girmeye çalışan
Noxus birliklerini nasıl kazandıklarını anlatınca Ashe herkesin coşkusuna katıldı. Tipi
gezgini olmakla nam salmış Buzdamarlardan bir savaşçı Ashe yanından geçerken
dostça sırtına vurdu. Genç kadının içine garip bir ürperti yayıldı.

Tüm bu kabileler ve başkaları çağrısına yanıt verip kutlamalara katılmaya gelmişti.
Hepsi Avarosalara bağlılık yemini etmişti. Hepsi de Ashe'in farklı bir rol oynamasına
ihtiyaç duyuyordu. Kâhin. Kurtarıcı. Arabulucu.
Savaş anası.



Ashe'in elinden gelse hepsi olurdu.

Fakat ziyafet alanının öbür ucuna yaklaştığında donakaldı. Son masada herkesten
uzak duran, ciddi tavırlı, çok iyi tanıdığı bir grup Buzdoğan vardı. Bunlar Kar
Müritleri'ydi. Daha birkaç ay önce bir kabilenin tamamını katletmiş, bağnaz, gözünü
kan bürümüş insanlardı.

Kanına girdikleri kabilenin tek suçu Avarosalara katılmış olmaktı.

Belli ki liderleri olan iri yarı bir kadın yerinden kalkıp Ashe'e yaklaştı. “Avarosa'nın
seçtiği, onun kutlu yayını kullanan Savaş Anası Ashe. Adım Hildur Svarhem. Kar
Müritleri'nin doğruluk muhafızı ve savaş anasıyım.”

Ashe'in gözünün önüne yine yanıp kömür olmuş kulübeler, kulaklarına azap içinde
can veren halkının çığlıkları geldi. Öfkesi harladı. Hildur konuşmasına devam
ederken çevrelerindeki kalabalık sessizleşti, fısıltılar yayılmaya başladı. Orada
bulunan herkes, Kar Müritleri'nin yaptıklarını duymuştu.

“İnançsız hainlerin, yeniden doğmuş Avarosa olduğunu iddia eden yalancıları takip
etmesine izin vermeyeceğimize ant içmiştik. Savaşçıların cesurca dövüştü ama iyi
dövüşemedi.” Sırtından koca bir savaş baltası indirdi. Baltanın kesici ağzı ince ama
belirgin bir Gerçek Buz tabakasıyla kaplıydı. Kadın gerçek bir Buzdoğan
olduğundan, dondurucu silahın verdiği rahatsızlığa sessizce katlanıyordu.




Ashe kadının kolları bacakları ayrık duruşunu ölçtü, aralarındaki kısa mesafenin kaç
adım olduğunu saydı. Hildhur'un zırhında kanlar kurumuştu. Onlar da mı Avarosa
kanıydı? Ashe'in kasları kasıldı, harekete geçmeye hazırlandı. Gelecek her saldırıyı
karşılayabilirdi.

Ama hiç beklemediği bir şey oldu. Kar Müritleri'nin savaş anası önünde diz çöküp
savaş baltasını iki eliyle ona sundu.

“Bizi affet Savaş Anası Ashe. Şimdi bildiklerimi o zaman bilmiyordum. Sana tüm
takipçilerinin önünde meydan okumaya, maskeni düşürüp sahtekâr olduğunu
göstermeye gelmiştim; ama kullandığın büyü, daha önce eşini benzerini görmediğim
kadar güçlü. Avarosa'nın senin ağzından bizlere seslendiğini kimse inkâr edemez.
Sana baltam Devkatili'ni ve kellemi sunuyorum. Halkımın canını bağışla. Avcılıkla,
çiftçilikle ve senin adına can vererek değerlerini kanıtlasınlar.”

Orada bulunan Kar Müritleri'nin her biri savaş anasının yaptığını yaparak saygıyla
diz çöktü.




Kalabalıktan hemen intikam isteyen sesler yükselmeye başladı. “Akıncılara ölüm!”
diye bağırıyorlardı.

Ashe oraya ulaştığında dumanı tüten harabelerden ibaret kalmış olan köyün iskelete
benzeyen kalıntıları, saldırının hikâyesini açıkça anlatıyordu. Kalan birkaç savaşçıyı
hemen tanımışlardı çünkü cesetleri yakılmamış, parçalanıp kargalar didiklesin diye
bırakılmıştı. Kabilenin geri kalanı evlerine saklanıp canlarının bağışlanmasını ya da en
azından çabucak ölmeyi dilemişti.

İki dilekleri de yerine gelmemişti.

Gözleri hiddetten yaşaran Ashe baltaya uzandı. İbret olsun diye Hildur'un kellesini
alıp...

Ashe baltanın sapını kavradı, Gerçek Buz'un soğuğu her zamanki gibi koluna
saplanırken sırtındaki yayın titreştiğini hissetti. Yavaş, kış rüzgârı gibi ürperten bir
titreşim.

Zihni sakinledi.

Savaş baltasına bakarak, “Kalk, Hildur,” dedi.




Hildur ayaklandı. Kafası karışmış, kaşları çatılmıştı. Ashe kadının delici bakışlı
gözlerinin içine baktı.

“Kar Müritleri kabilemden insanların kanını döktü, düşmanımdır,” diye devam etti.
“Ama sen şimdi, burada alçak gönüllülük ve pişmanlık gösterdin. Sizler artık Kar
Müritleri değilsiniz. Bu günden itibaren sizler de Avarosa'sınız ve bu yüzden de
ailemizdensiniz. Benden korkmana gerek yok, kuzenim.”

Ashe savaş baltasını kadının eline geri tutuşturunca ortamdaki gerilim dağıldı.
Kutlamalara hemen geri dönüldü. Kalplerdeki neşe, affedicilik ve merhametle ikiye
katlanmıştı. Ashe masada oturan herkesin yanına gidip teker teker hoş geldiniz dedi.

Dönüp yanlarından ayrılırken üzüntüsünü belli etmemeye çalışıyordu. Yüreği hâlâ
yanıyordu ama onun halkı intikam yolundan yürümemeliydi. Parmaklarını yayın
kirişinde gezdirerek içine yayılan soğukla rahatlamaya çalıştı.

Daha iyi biri olacaktı. Olmak zorundaydı.

 

[sTRoffical]

Başarılı bir konu olmuş teşekkürler.

 

[Eskiz]

Paylaşım için teşekkürler.

 

[Fendrix]

Teşekkürler.